Sint Pieter

Natuurlijk al veel vaker de Sint Pieter van binnen en van  buiten op TV gezien; het overvolle plein tijdens de pauselijke zegening "Urbi et Orbi" (voor de stad en voor de wereld) met Kerstmis en Pasen (Bedankt voor die bloemuh!).   
In werkelijkheid vond ik gek genoeg de Sint Pieter "gezelliger" en minder "vol" dan verwacht.
Ik was van te voren bang dat je er zou struikelen over de kunstschatten en de graven, zoals bv in de Westminster Abbey. (Dat was me nu echt iets te veel bling-bling per vierkante meter).
Natuurlijk staan er in de basiliek enorm veel kunstschatten, maar omdat-ie zo immens groot is (waarschijnlijk een van de grootste dan wel grootste kerk van de wereld) benauwde het me niet zoals dat wel zo was in die Westminster Abbey.

Ook hiervoor hadden we van te voren al "skip the line" tickets gekocht. Dit keer had ik het gevoel dat het echt een heleboel in slenteren en wachten gescheeld heeft.
Wat een drukte! En wat een geoliede machinerie was er om ons vlot naar binnen te loodsen.

Om 11 uur van onze B&B vertrokken.
Eerst 3,3 km stevig gewandeld (we waren er binnen een half uur); toen om 12 uur naar binnen. Hier in recordtempo overgedragen aan een gids die ons richting lift leidde.
Je komt aan onderzijde van de koepel binnen.
De beschilderingen van de binnenwand van de koepel zijn uitgevoerd in mozaïeken, in prachtige, heldere en tevens warme kleuren.

Hoger kan je komen door nog eens 500 treden omhoog te lopen al cirkelend naar boven tussen buitenwand en binnenwand.
De trap werd steeds nauwer en de wanden steeds schuiner, zodat de lange medemensen onder ons een beetje scheef met hun bovenlijf moesten lopen.
Je moet geen last van claustrofobie hebben overigens.
Eenmaal bovenin aangekomen heb je een adembenemend uitzicht over de Piazza de San Pietro en trouwens rondom over de hele stad.

In de kerk zelf zijn wij ongeveer een uur geweest, dan ben je helemaal vol van indrukken en om niet overvol te worden, moet je wel wat skippen.
De Piëta van Michelangelo gelijk rechts van de deur wel goed gezien al staat-ie na de verwoesting in 1972 wel achter glas.
Inderdaad een prachtig beeld.

Verder de graven van diverse pausen gezien; ook van een mooi gebalsemde paus.
(Ik ben zijn naam vergeten).
Petrus' beeld was weer helemaal heel, rechtervoet incluis.
Nee, ik heb zijn rechtervoet niet aangeraakt, Ans.
Er stond een fikse rij mensen die om de beurt en onder streng toeziend oog van de gids ("hurry up", als de selfie/foto niet snel genoeg gemaakt was) even de voet aanraakten.

Later bedacht ik mij: ik zou die rechter voet van Petrus die een dag lang door honderden, misschien wel duizenden bezoekers aangeraakt is geweest, weleens onder de microscoop willen zien. Katja's bodeyscan is er niets bij.
Als íets ziektekiemen over kan brengen, is het namelijk wel de hand.                        

Mijn fantasie sloeg meteen op hol; wellicht werd SARS destijds wel via Petrus' voet verspreid.
Daarom moet je mensen die roepen: "ik geef geen kus hoor, want ik ben verkouden!" eigenlijk veel beter toch een kus geven in plaats van een hand.

Na het bezoek aan de Sint Pieter een lunch genomen in een leuk restaurantje buiten de drukte en toen weer naar ons hotel gelopen.
En 10 kilometer slenteren/lopen, 20.000 passen en een koude regenbui later ietwat uitgeblust op het bed aan het bloggen.

Eén sightseeing per dag in Rome is ruimschoots voldoende.